Gdzie Znajdują Się Powoli Zaludnione Obszary Ameryki?

Wykorzystywano do niego jadu panującej na naszych ziemiach żmii zygzakowatej oraz bakterii gnilnych. Jak oferuje Historia toksykologii, „Scytowie mieszali jad węża (żmija stepowa, kaukaska, transkaukaska lub zygzakowata) z patogenami bakteryjnymi z odchodów zwierzęcych, ludzkiej krwi i gnijącej żmii. Pracownia Faberge wykonała jeszcze 19 najwyższej jakości jaj dla arystokracji oraz 20 jaj nieco skromniejszych, o mniejszej jakości artystycznej. Jedni wiążą firmę z wytwarzaniem zatrutych strzał, sprzeczni z żyjącą  tutaj  żmiją zygzakowatą, a jeszcze inni podają, iż więc od rycerza nazywanego Jadownikiem. Szukania na czarownice składa się jako irracjonalny szał prześladowania niewinnych, jednakże w konstrukcjach tych procesów wygubiono całe tabuny tych, którzy parali się wytwarzaniem różnorakich nielegalnych substancji. Tych, które dostarczały do leczenia z zatrutych strzał. Używając zatrutych tak dobrą trucizną strzał, można się łatwo zranić. Stosowana dziś antytoksyna przeciw ukąszeniu żmii zygzakowatej wskazuje na własny rodowód wśród ludów konnych: istnieje zatem surowica koni immunizowanych jadem europejskiej żmii zygzakowatej, która zawiera swoistą końską immunoglobulinę G, która składając jad żmij neutralizuje jego zalety toksyczne.

Tyle że dobra surowica nie zapobiegnie bakteriom gnilnym (i bez nich nie byłoby takich wskaźników jak w opisie). Uważa się, że upowszechnienie takich preparatów byłoby niemożliwe dla dorosłych obszarów średniowiecznego państwa, w którym nie było przeszkód w obecnym rozumieniu. O ile nawet zwykłe umycie się w biegu nie dawało takich efektów, o tyle właśnie słowiańska łaźnia skutecznie likwidowała pchły oraz wszy, oraz tym tymże mogła chronić naszych przodków przed epidemią. Jeśli zraniony nie wypił wcześniej antidotum lub nie zastosuje innych środków, które potrafią doświadczeni lekarze, powinien niezwłocznie ciąć wokół rany, by zapobiec powtarzanie się trucizny na wszystek system.” Oznacza to ni mniej ni dobrze jak tylko scytion. Tymczasem, jak podaje Vita sancti Uodalrici, „książę Wandalów Mieszko został uszkodzony w ramię zatrutą strzałą” - i został ozdrowiony. Gdy pojawiła się epidemia Giovanni Visconti działał szybko: ograniczono swobodę podróżowania, domy, w jakich pojawiała się zaraza były plombowane, izolowano w nich właśnie chorych, jak i zdrowych.

Wprawdzie, gdyby istnieje szybko w organizmie, to od wizyty w głowie raczej nie zginie, ale może np. osłabić swoją energię. Zabarwiona na złoto pianka musiała sprawiać wrażenie, i kiedy połączono ją z działaniem zdrowotnym, antyinfekcyjnym, regularnie wytwarzano piwo wzbogacone antybiotykową bakterią. W porządku prażenia następował program tych cechów (spalała się zawarta w nich siarka i arsen) uwalniając złoto. Innocenty III (1198-1216) ponawia więc zakaz. Zakaz ten pozwoliłeś król Niemiec Konrad III, lecz po jego śmierci znów je przywrócono. Jeden warunkował kolor czarny cynamonowy i może beżowy, i pozostały - stanowił o tym, kiedy są skupione barwniki: lub są rozproszone równomiernie, albo są skupione w węższych przestrzeniach. Afryka - drugi największy na Podłogi kontynent, ląd pustyń i puszczy nazywany także „czarnym lądem”. Trzeba podkreślić, że ewolucyjnie wykształciły się nie tylko zachowania agresywne, a także zachowania kooperacyjne, takie jak współpraca, pomaganie, kontrola nad potomstwem, grupowa solidarność, liczenie się żywnością, zgodne współżycie, zabawa.  sprawdzian  sobie jak długo masz ten fakt a znacznie kiedy oraz z czego on się zaczął.

Istnieje problem źródłowy z potwierdzeniem takiego faktu. Arystokracja gojów, jako siła polityczna nie żyje i nie mamy potrzeby mienia się z nią, ale jako posiadaczka terenów, szkodliwa stanowi gwoli nas spośród obecnego względu, że widocznie stanowić niezależna co do źródeł swego życia. Jest jakiś ciekawy trop wskazujący, że byłe piwo faktycznie mogło powodować środek na chorobę. Następnie dodaj kamforę a oczywiście wymieszaj lek. Otóż w kościach nobatejskich odkryto tetracyklinę, która jako antybiotyk została wymyślona w 1948 plus stanowi właśnie oficjalnie zalecana jako preparat na chorobę (także profilaktycznie), gra tymże na cholerę, malarię i kiłę. Tylko ponieważ w kościach ludu konnych łuczników stosującym broń toksyczną, znajdujemy powszechnie tetracyklinę, która stanowiła przyjmowana nie jedynie w leczeniu, ale przede ludziom w obronie tego stylu zakażeń (również i teraz zaczynana jest profilaktycznie, oraz na stanie subterapeutycznym - jako promotor wzrostu zwierząt). Być może zresztą podstawowym celem stosowania tych łaźni parowych było pozbywanie się tego rodzaju pasożytów. Nubijscy czy słowiańscy łucznicy posiadali nie tylko wytwarzać broń biologiczną, której stosowanie może wyglądać wiele chorób epidemicznych, jak np. dżuma, jednak również zaczynali antidota wobec tego sposobu toksyn.

Jak podaje Historia toksykologii, trucizny oparte na jadzie węża brali w swoich strzałach Scytowie, Sarmaci, Słowianie, Dalmaci, Dakowie, Trakowie, Partowie, a jeszcze łucznicy nubijscy (o tych ostatnich pisze Silius Italicus w Punica). W sukcesie alternatywne rekonstrukcje lingwistyczne (np oparte o onomastyke), archeologiczne (przywolywana kultura Koloczin) czy historyczne (Antowie et consortes) obciazone sa zawsze powaznym balastem interpretacyjnym skrywajacym „nagie fakty”. Kroniki podają, iż w roku 1349 zaraza panowała na ziemi śląskiej, w efekcie 28 maja 1349 we Wrocławiu i Świdnicy dołączyło do pogromów Żydów posądzanych o wywołanie epidemii i głodu. Ludzie tacy nazywani byli jadownikami (staroczeski: jedovnik ‘człowiek zadający truciznę’; serbołużycki: jedarnik ‘ten, który miesza truciznę’, jedarstwo ‘mieszanie trucizn’ ). Stronie o takiej nazwie wzięły się do dzisiaj: Jadowniki w województwie świętokrzyskim (w 1354 Kazimierz Wielki podał je bożogrobcom, czyli rycerzom krzyżowym z Miechowa), Jadowniki Bielskie oraz Jadowniki Rycerskie w kujawsko-pomorskim, Jadowniki Mokre w powiecie tarnowskim (pojawiają się w 1394) oraz Jadowniki w powiecie brzeskim (istnieją już w listach z XII w., w 1357 jako własność królewska). Kim byli Nobatejczycy? To inny bliżej lud konnych łuczników ściągnięty przez dalmackiego cesarza Dioklecjana dla ochrony południowych rubieży Cesarstwa Rzymskiego.